Kind kwijt?
Ken je dat, totale paniek in elk deeltje van je lijf? Ik heb die totale paniek afgelopen zomer helaas ondervonden. Wij zijn toen onze jongste zoon Xavi uit het oog verloren. Het begon allemaal met een dagje grote speeltuin om de vakantie in feeststemming af te sluiten. Bij binnenkomst schiet me te binnen dat de kettingen met adresgegevens niet in mijn tas zitten. Ik laat het los want hé, we verliezen ze heus niet uit het oog. Met z’n vieren lol maken in de attracties en picknicken op een kleedje. De dag kan niet stuk. We genieten allemaal en zijn in opperbeste stemming.
So far so good..
De zon schijnt fel dus ook een frisse duik mag niet ontbreken. In het aangrenzende meertje, staat het water laag, dus de jongens rennen zo het water in. Na wat verkoeling wil mijn oudste zoon Finn naar de speeltuin om in de piratenboot te spelen. Xavi staat voor me met zijn armpjes gestrekt, zodat ik hem kan ontdoen van zijn zwembandjes. Hij wil ook naar de piratenboot. “Loop maar vast.” Roep ik vrolijk. Ondertussen pakken mijn vriend en ik de spullen in. Met de mannen in ons blikveld lopen we richting de piratenboot. Ik zie Xavi over de loopbrug naar binnen klimmen. Wij leggen de handdoeken neer en gaan daarna een kijkje nemen in de boot. “Waar is Xavi?” , hoor ik mijn vriend roepen? We doorzoeken de piratenboot maar geen spoor van onze kleine man. Ik zag hem toch echt naar binnen gaan…?
In de actiestand splitsen we ons op. Finn blijft bij de boot voor als zijn broertje daar terug komt. Mijn vriend zoekt in de richting van het pretpark en ik loop terug richting het water. Mijn buik en mijn hoofd gaan als een razende tekeer, maar ik maan ze tot stilte. Goed kijken en rustig blijven, is mijn mantra. Ondertussen vervloek ik mezelf nog een keer als ik voor de tweede keer op deze dag denk aan de kettingen die nog thuis liggen. Wat als ik hem nu niet kan vinden? Wanneer ik bijna bij het water ben, zie ik hem. Hij staat in de buurt van het water en hij kijkt naar wat kinderen om hem heen. Dan zie ik dat hij begint te huilen. Ik ren naar hem toe en neem hem in mijn armen. “Wat ben ik blij om jou te zien, en wat ben ik geschrokken. Ik zie dat je verdrietig bent, was jij ons ook kwijt?” Door zijn tranen heen verteld hij dat hij ons niet meer zag en hij wijst met zijn vinger naar de plek waar we eerder zaten. “Daar was jij toch mama?”
Mijn vriend ziet ons aan komen lopen. Ik zie de opluchting in zijn ogen, maar zijn woorden klinken anders. “Waarom liep jij weg? Je weet toch best dat, dat niet mag?”
Ik zeg zacht: “Stop even met praten en knuffel hem gewoon.” Ik zak door mijn knieën en kijk in de waterige ogen van mijn jongste zoon: “Jij kan er niets aan doen lieverd, papa en mama hadden beter moeten opletten”. We spreken af dat we voortaan eerst een nieuwe plek kiezen waar we samen gaan zitten om van daaruit weer verder te spelen. Intuïtief liep ik als eerste terug naar de plek waar we vandaan kwamen en dat deed Xavi dus ook. Gebeurt het jou onverhoopt ook een keer, is dat een tip om te onthouden.
Ik herinner me deze quote: "Waar niets mag mislukken, kan niets nieuws ontstaan."
We herpakken onszelf en gaan we verder waar we gebleven zijn. We hebben plezier, heel dicht bij elkaar.
Is het jouw wel eens overkomen? Schrijf hieronder jouw reactie
