Lege nest syndroom of gaat de vlag uit?
De kinderen naar school. Last van het lege nest syndroom of hang jij de vlag uit?
Ik kruip naast mijn jongste zoon in bed. We praten samen over de dag van morgen. Hij gaat voor de eerste keer wennen op school. Het lijkt nu pas tot hem door te dringen. Ik voel zijn lijfje dicht tegen me aan. Ik hoor zijn vragen. “Mama, blijf jij bij mij met het wennen?” Het antwoord dat ik geef, bevalt hem niet. Hij gaat snikkend verder met zijn vragenvuur: “Wie geeft mij dan eten, met wie kan ik dan knuffelen?” Ik hoor mezelf oplossingen aandragen voor elke vraag. Het is niet genoeg. Hij ligt nog steeds snikkend naast me. Ik erken zijn gevoel, zeg dat ik het ook spannend vind. Ik knuffel hem stevig.
De volgende morgen komt hij met dikke tranen zijn bed uit. Onder zijn stoere en ondeugende uiterlijk zit een mannetje wat veel behoefte heeft aan veiligheid. Nieuwe dingen vind hij per definitie ‘stom’. Hij stelt zijn hart niet zomaar voor Jan en alleman open, daarvoor mag je eerst je best doen. Kijk je niet door de bombarie van zijn gedrag heen? Nou ja, graag of helemaal niet, lijkt hij soms te denken.
We stoppen samen zijn knuffel Nala in zijn rugzak. Zijn tranen zijn gedroogd. Hij maakt zich op voor de eerste wendag. Op het schoolplein, pakt zijn grote broer zijn hand. Samen lopen ze naar de klas. Papa is ook mee. Van alle kanten horen we “succes” wensen. Hij stapt twijfelend en toch vrolijk de klas binnen. Hij kijkt even rond en besluit te gaan spelen in de huishoek. Niets meer te zien van zijn dikke tranen. Met een gerust hart kunnen we even later naar huis. We lopen naar het raam, daar zien we hem staan met zijn rug naar ons toe. Hij kletst met twee andere kinderen. Hij draait zich om en schenkt ons een lieve glimlach. Hij zwaait nog even. Nou dan gaan we maar.
Thuis probeer ik me te bedenken hoe ik me voel. De mensen om me heen hoorde ik de afgelopen tijd tussen de regels door denken: “Lijkt me lekker rustig zonder die druktemaker.” En: “Een beetje discipline zou hem vast goed doen.” Het is allemaal vast waar, maar dat is niet wat ik nu voel. Als ik uit mijn hoofd ga en in mijn lijf, dan voel ik me rustig en tegelijkertijd weemoedig. Het afgelopen jaar was misschien wel het uitdagendste jaar van mijn leven. De meeste momenten deelde ik samen met mijn zoon. Hij heeft wat om me heen gedrenteld. Met hem in huis is het nooit stil. De grote vraag die nu in mij oprijst is: “Ben ik er aan toe, de stilte toe te laten?” Ik denk het wel, als is het maar tot twee uur vanmiddag.
‘Vandaag sta ik stil, om de bloemen te ruiken.’
