Van stoom uit je oren naar twee vingers in je neus
Deze week doe ik mee met de “Ontploeter-opvoed challenge” op Facebook. Vier vrouwen, die mooie en zinnige dingen te vertellen hebben over opvoeden, vormen samen de “Ontploetermoeders”. Ze hebben een boek geschreven: ‘Van achter het behang tot over je oren’. De titel zegt voor mij meer dan 1000 woorden. Ontploeteren als moeder, wie wil dat nu niet? Op zijn tijd kan ik dit soort initiatieven goed gebruiken. Hoe fijn is het om een keertje gewoon te volgen? Dit deed de challenge met mij:
Dag 1: Plaats een Dalai Lamaatje
Deze dag gaat over verdraagzaamheid en het goede voorbeeld geven. In mijn eerste blog gebruikte ik de quote ‘children learn more from what you are than what you teach’. Ik kijk dan ook regelmatig tenen krommend in mijn eigen spiegelbeeld. Wanneer ik mopper tegen mijn jongens over hun gedrag, hoor ik vaak een stemmetje dat zegt: “Wat je zegt, ben je zelf”. Ik ken mijn eigen kwaliteiten en valkuilen maar al te goed. Ik zie ze terug in mijn kinderen. Net als achter hun gedrag zit er ook iets achter mijn gemopper. Ik wil ze helpen om hun kwaliteiten sterker te maken en hun valkuilen wat minder diep. Hierbij vergeet ik hen soms ruimte te geven, want ik heb toch de meeste antwoorden al gevonden op hun struggles. Je leest het goed het zijn ‘hun struggles’ dus mijn Dalai Lamaatje van deze dag is ruimte geven. Ruimte geven aan hun vrolijkheid en uitbundigheid én aan hun boosheid en verdriet.
Dag 2: Doe aan love bombing
Vandaag is het knuffeltijd! Met drie mannen en onze kater Bo in huis is veel knuffelen voor mij geen probleem. We knappen er eigenlijk allemaal van op. Het geeft mij een gevoel van warmte en verbinding. Maar vandaag waren er echter ook momenten dat de verbinding even zoek was. Ik heb mezelf aangespoord om het contact weer te maken. Eerst met mijzelf en dan met de ander. Het werkt om zo’n heerlijke knuffel of een lekkere klapzoen te geven. Ze laden mijn batterij op, die ik hard nodig heb op momenten waarin ik in mijn eigen valkuilen stap. All you need is love!
Dag 3: Schakel over op standje vliegtuigmodus
Doe de dingen vandaag met aandacht. Zet je telefoon op vliegtuigmodus. Briljante tip die helemaal past in de huidige tijd van altijd bereikbaar zijn en de hele dag online. Zelfs de kat duwt dat ding soms uit mijn handen. Hoe duidelijk kan het zijn! Is het een gewoonte of een bewuste keus? Ik geef toe, het is meer dan handig en ik kan genieten van een moment met mijn telefoon. Toch vind ik het vaak heerlijk om het ding in de hoek te gooien en niet beschikbaar te zijn. Mijn aandacht alleen geven aan waar ik op dat moment mee bezig ben, levert mij meer tijd en geduld op. Zelfs een gevoel van vrijheid. Daar hebben mijn kinderen ook direct profijt van. Vandaag had ik geen keus, want na een gehaaste ochtend zonder oplader was mijn telefoon leeg. Vond ik het erg…? Geen moment. Het voelde eigenlijk wel prima. Als je me dan nu vraagt wat ik het eerste deed toen ik thuis was? Je raadt het al ‘opladen’.
Dag 4: Schenk het glas halfvol
Een uur geen ‘niet’ zeggen is de uitdaging voor vandaag. Ik zeg ‘niet’ dat het gemakkelijk was, ook al ben ik me er al enige tijd van bewust dat onze hersenen het woordje ‘niet’ niet kunnen horen. Denk niet aan een roze olifant … Daarbij klinkt het veel gezelliger om te zeggen wat ‘wel’ mag. Al jaren geleden ben ik op zoek ben gegaan naar woorden die leuker en effectiever zijn in communicatie met kinderen. Het is even zoeken, maar met dagelijkse oefening lukt het steeds beter dit vast te houden. Wanneer ik mijn innerlijke Dalai Lama kwijt ben, is het weleens lastig. Maar ach, waar zouden we zijn als er niets meer te leren is. Hou voor jezelf maar eens een lijstje bij hoe vaak je het woord ‘niet’ gebruikt. Om nog maar te zwijgen over het woord ‘nee’. Is het altijd nodig? Stel jezelf deze vraag en het antwoord zal je verrassen. Het is een leuke uitdaging om naar alternatieven te zoeken. Je voelt jezelf een stuk minder zuur. Echt, ik kan het weten. Daar knap je zó van op. Voor mij was vandaag weer een fijne reminder!
Dag 5: Denk aan Elsa
Laat het los! Vandaag is de perfecte dag voor deze challenge. Ik geef mijn kinderen meer ruimte om door het dolle heen te zijn. Ze maken plezier, gillen, rennen, stoeien, maken ruzie en maken het weer goed. Het helpt mij om vooral naar hun plezier te kijken in plaats van dat ik denk in problemen. Wanneer het mis gaat, lossen ze het zelf op en daar groeien ze van. Als ze even later door mijn geluidsbarrière heen dreigen te breken, geef ik ze een alternatief. De wervelwind mee naar boven nemen of wat zachter als je toch beneden wilt blijven. Natuurlijk kiezen ze beide voor het laatste, al is wat zachter doen bijna onmogelijk voor ze. Mijn vriend komt thuis en bekijkt de gezellige chaos met iets minder tolerantie. Wanneer hij wil ingrijpen zeg ik; “Laat ze toch, alleen jij hebt er last van”. Toch ga ik op zoek naar een subtiele ingang voor wat meer rust. De oudste rent langs en ik vraag hem om bij me te komen zitten, zodat we samen naar het Sinterklaasjournaal kunnen kijken. Hij rent door maar mijn jongste zit binnen no time op mijn schoot genesteld. Je ziet hem denken: “Dat is mijn plek!”. Met al zijn vindingrijkheid probeert hij zijn broertje te verleiden van mijn schoot te klimmen. Hij zegt dingen als: “Ik gooi je speelgoed in de prullenbak” en “Xavi kom eens kijken ik wil je wat laten zien”. Ik zie Xavi twijfelen tot ik zachtjes in zijn oor fluister dat Finn op zijn plekje wil zitten. Hij blijft zitten waar hij zit en reageert niet. De gezellige wervelwind verandert in een ware tsunami. Finn is boos, want voor hem is er nu geen plek. Ik schuif Xavi een stukje opzij en maak een plaatsje vrij. Er is ruimte genoeg voor allebei. Niets lijkt te helpen, wat ik ook doe. De verbinding is weg. Ik besluit met mijn hele boze en eigenlijk verdrietige zoon naar boven te gaan. Hij schreeuwt zo hard dat mijn oren pijn doen en de hele buurt zich waarschijnlijk afvraagt of ik een wild dier aan het slachten ben. Tot mijn spijt word ik na al mijn pogingen ook boos, heel boos. Wanneer hij eindelijk rustig in slaap doezelt sluit ik zijn slaapkamerdeur met een diepe zucht. Ik herinner mij de challenge van vandaag ‘Let It Go’.
Dag 6: Bedenk hoe Jochem Myer het op zou lossen
Humor is een groot goed. Toen ik vanmorgen wakker werd, moest ik eerst nog even bijkomen van de loslaat dag. Mijn nog wat norse oudste zoon blijft vandaag thuis van school. De uitbarstingen komen niet vanzelf, hij is moe, heel moe. Hij heeft het pittig in groep drie en kan wel een dagje rust gebruiken en ik ook. Natuurlijk staat hij eerst nog in mopperstand. Hij vindt alles wat ik bedenk stom. Na zijn ontbijt en een lekker warm bad draait hij bij. We kunnen eindelijk samen praten over gisteren en vandaag. De verbinding is er weer en we kunnen het beide loslaten. Hij besluit zijn moment te pakken en geniet van het vrij zijn. Het eerste grapje van mijn kant komt in de vorm van een zelfverzonnen Sinterklaas liedje. Mijn kinderen lachen als een boer met kiespijn. “Doe normaal mam!”, roepen ze. Wanneer ik stug door blijf gaan, zie ik stiekem hun mondhoeken omhoog gaan. Ze hebben dikke pret wanneer ze samen bovenop me liggen om me de mond te snoeren. Er volgen meer grapjes over en weer. Zo, dat was een beter dagje dan gisteren. Met bedtijd vraag ik aan mijn oudste zoon Finn welk cijfer hij aan de dag van gisteren en aan de dag van vandaag geeft. Hij geeft gisteren een twee en vandaag een zeven. We gaan met grote sprongen vooruit om deze “Ontploeter-opvoed challenge” positief af te sluiten. Als ik de vaatwasser aan het inruimen ben, valt mijn oog op mijn favoriete quote: ‘Onder de draak, ligt onze grootste schat’. Maar misschien is deze grappiger: ‘Als ik gemekker wil, koop ik wel een geit.’.
Dag 7: Proost op het goede
Proosten op al het goede in het leven. Ik heb veel om dankbaar voor te zijn. Het is fijn hier bij stil te staan. Dit geef ik graag mee aan mijn kinderen. Ik wil ze laten zien wat ze hebben in plaats van te focussen op wat ze nog willen. Natuurlijk mag je ergens voor gaan, maar ik geloof dat je vanuit tevredenheid makkelijker beweegt. Vandaag geniet ik extra van de momenten waarop mijn kinderen samen spelen. Stil zittend op de grond bekijk ik waar ze mee bezig zijn. Ik zie ze samen lachen en stoeien. Het plezier druipt er vanaf. Als ik mijn stem weer laat horen zeg ik: “Fijn hé, om een broertje te hebben”. Even later heeft de jongste moeite met eten en hoor ik mijn oudste vragen of hij hem kan helpen. Met zorg prikt hij een vorkje vol en stopt het in zijn mond. Wanneer zijn mond leeg is nog eens, en nog eens. Dat zijn de momenten die ik een doosje stop en koester. Wanneer de kinderen slapen plof ik op de bank en schenk mijn glas vol. Proost!
Dag 8: Take a break
De laatste dag van deze challenge breng ik samen met mijn gezin door in mijn pyama. Do I need to say more? Ik wil de Ontploetermoeders bedanken voor de tips en inspiratie voor dit blog. Ik ben fan van het ontploeteren. Jij ook?
Vind je het leuk om jouw ervaring te delen? Laat hieronder jouw reactie achter.
